●
من آن شـــبگرد غــمگینم ، که غــم را زنـده مـی سـازم
به عشــق وعشــق ورزیــدن ، دلـــم را بــرده مـی سـازم
هـــمه بـــود ونبـــودم را ، بپـــای عـشــــق مــی بــازم
چــو اســبی سرکــش یــاغــی بــسوی عـشــق مـی تـازم
شــــدم آواره ء دشـــــتی ، زســوزء عـشــق پُـررازم
گُلـــی بــودم به یـک گلـــشن ، که بلـــبل بوده هــمرازم
کـنون تنــها و غــمگینم ،خـــزان را در،، ســـرآغــاز
خـــزان را کـاش مـی شــد مــن، زایــن دنیــا بــرانـدازم
بــه اشـــکی از غـــمء رفــتن ، برایـت قــصه مـی سـازم
چــو کـــوچ ایــن پــرســـتوها ، شـــده آغـــاز پـــــروازم
شـــده آغـــاز پـــــروازم
ســروده ء فـــرزانه شـــــیدا
خرداد ماه ۳/۳/۱۳۶۳
