شاپرک - سروده ی فــرزانـه شـــیدا
 
اگر در خرمن صدها نگاه آتیش هربار
 
...نگاهم را زچشمت باز دزدیم
 
به پنهان کردن اشکی...!
 
 
اگر در  کنج پرچینی
 
میان بوته ی دلواپسی هردم
 
 ترابا شاپرک ها همسفر دیدم به خاموشی...!
 
 
نگفتم در کلام  کوتهی حتی ....
 
 امید و حسرت دیدار رویت را !!
 
 
اگر پشت شقایق ها دلم کز می کند
 
بی حرف وبس خاموش...
 
 
 
زدرد سوز امروزِ غمینی بود
 
که نقش اینهمه دلداگی ها را
 
بسی غمگین....
 
 به  بال پرپر آن قاصدک دادم...
 
که روزی با دل من گفت:
 
تو هرگز روی گلبرگ دلم
 
دستی بنام وصل
 
نوازش های امیدی
 
وحتی بوسه ای با نام یک بدورد...
 
برای آخرین دم هم نخواهی داشت!!!
 
 
توهم پروانه سان از
 
باغ قلب من گذر کردی
 
[[      
 
ودل آرام ونجوا وار...
 
دوبار گفته ی آن قاصدک را ...
 
... همره اشکی...
 
بپای دفترم در شعر غم میریخت!!
 
 
اگر کز کرده  در نزد شقایق
 
 باز خاموشم
 
مرا صدها صدا در سینه میجوشد!!
 
وبمانند همان او
 
سینه ام خونین آن عشقی ست
 
که تو درباورت آنرا
 
به باغی درخزان خالی ِ" هرگز شکفتن ها"
 
رها کردی!
 
 
اگر کز میکند قلبم
 
به ر نج  دیگری پشت شقایق ها
 
فقط در آرزوی لحظه شادی ست
 
که  در پرواز خود... این بار
 
به گلبرگ دلم... شاید تو بنشینی ...به امیدی
 
و میل رفتن و بالی گشودن  را
 
ز نقش خاطر اندوهناک سینه ام
 
شاید بسازی پاک!
 
 
مرا باغ محبت های دل 
 
 ره میبرد تا  فصل فرسودن
 
به پژمرده دلی کز آن
 
توحتی بوسه گلبرگ قلبم را
 
که بر عهد و وفا ی خود  قسم میخورد
 
ز خاطره برده ای امروز!
 
 
تو هم پروانه ای بودی
 
که از  باغی گذری کردی
 
بدون آنکه دریابی
 
 به شاخ این دل غمدیده من بود ...
 
که تو از پیله عشقی
 
پر پرواز خود را سوی رفتن ها
 
 گشودی باز !
 
 
وفایت هم به حد شاپرک ها نیست!!!
 
که در فصل بهار عاشقی ها نیز
 
به باغ سبز قلب من
 
پر بگشوده ای باشی
 
وفایت هم به حد شاپرک ها نیست!!!
 
 
شنبه 11 خرداد 1387
 
فــرزانـه شـــیدا