وصال - شعری از فرزانه شیدا

 

وصــال

ای دل...دل غـــمینم    ...  دارم ز تو  سوالی

  اکنون که مـیرود او .. ایــدل تو درچه حالی؟؟!!

دانـم ز فـرط غـصه  ...   نـآید برون  صـدایت

نـتوان زدن بدین غم. ..   خود را به  بیـخیالی!!!

بهر تســلّــی تو     ...    ایـدل   چه  ناتـوانم!!!

من خود غـریـق ء دردم  ..  در غصه و ملالی

ایــدل... نــمیتوانم  ...     دلــداریت   دهـم  باز

بر من زسوز گریه ...    نامـانده تک   مجالی!!!

از غصــهء صـدایم   ...  تـرسـم  سـخن  بگویم

ترســم ز نالـهء مــن  ...  ایـــدل  تو هم  بـنالـی

آخـر چه سان بـگویم  ...    با تو ز این حــقیقت

کـای قـلب نامــرادم   ...    مـحکوم  بر  زوالی

زآنـدم که عــشق آمـد ...  با  فـکر  فتـحء دلــها

هــرگز نــبوده قصـدش.. بـخشـیدن وصــالــی

بـخشـیدن وصــالــی

سال ۱۳۶۴

شعر از : فـرزانه شیــدا