برگ / شعری از فرزانه شیدا

 

 برگ

 

همره باد خزان بود دلم

 

که چو او سرگردان

 

سوی هرکوچه به ره بود م من

 

ودگر هیچ نمیدانستم

 

 به کجا خواهم رفت

 

دل واندیشه چنان غرقه بخویش

 

که دوپایم به هرآنجا میرفت

 

من فقط میرفتم!!!

 

خش خش برگ بزیر پایم

 

همچو زاری هرآن برگی بود

 

که دگر امیدی

 

بر درختی که رها کرد اورا

 

،،بعد ازاین لحظه نداشت،،!!

 

خوب میدانستم

 

که چه احساس غمی را دارد

 

برگ آزرده ء زرد!!!

 

که دل چوبی وبیرحم ء درخت

 

اینچنین خوارش کرد!!!

 

وه چه آزارش کرد!!!

 

وکنون ریخته او را برخاک

 

بی هر آن احساسی!!!

 

یا که شاید میسوخت

 

دل او برهمه ان برگی که

 

باز فردا ...به بهاری دیگر

 

بر سر شاخ درخت

 

پر زامید ونشاط

 

با دلی سبز به یکبار دگر...میروئید!!

 

برگ اگر میدانست

 

این جهان فانی

 

بی وفاتر ز درخت دنیاست

 

بر دل مردم دنیا هم نیز

 

گریه ها سرمیداد

 

گریه ها سر میداد!!!

 

آسمان میدانست

 

زین سبب گاه بگاه

 

اینچنین می بارید!!!

 

لیک

 

 بر گریه ء آن عاشقء دلسوختهء شیدا دل

 

هیچ همتای دگر....

 

جز همان سوخته دل...

 

پیدا نیست!!!

 

که مساوی شود اورا درغم

 

در هرآن گریه که درتنهائی

 

بر دل شیدا  کرد!!!

 

درد عاشق بودن

 

قصه ای  تازه اگر نیست... بگوش منو تو

 

چه عجب دارد این؟!

 

سالها درپی سال

 

فصل ها درپی فصل

 

درطلوع وبه غروب

 

همه تکرار طبیعت بوده ست

 

که بصد سال دگر بعد ازاین

 

قصه ء هستی ودنیا هم نیز

 

با همه روز وشبش

 

همچنان خواهد بود!!!

 

لیک عاشق بودن

 

قصه در قصه ... تفاوت بسیار

 

دردها رنگین است

 

رنجها غمگین است!!

 

واگر در تب عشق

 

عاشقی سوخته چون عاشق دیگر به جهان

 

چه کسی میگوید؟!!

 

که همانند هم او سوخت

 

دل این عاشق؟؟!!

 

چه کسی میگوید؟!

 

...که یکی سر به بیابان بنهاد

 

دگری رفت به غربت تنها

 

آن یکی ناله کنان...سینه آزرده درید

 

دیگری باهمه فریاد

 

به هرکوچه دوید!!!

 

عاشقی رفت وبه مجنونی خود گلها را

 

برسر کوچه وبازار فروخت!!!

 

گل سرخی ز سر شیدائی

 

خاطری از همه دلدادگی وتنهائی!!!

 

عاشقی خلوت تنهائی خودرا

 

قفس،، بودن،، کرد!

 

دیگری بسته لب و خسته به آغوش سکوت

 

گه بگه از لب خود ...داد برون آهی سرد!!

 

آهی آلوده بدرد!!!

 

...

 

درد عاشق نه خزان میداند

 

نه جهان میداند

 

،، خود او داند وآن دل ...

 

که بدام عشقی

 

همه ء هستی خود داده بباد!!!

 

وچو یک برگ درخت

 

ازنگاهی افتاد!!!

 

ومنم آواره ... را ه ء پائیز

 

 به غم پیمودم

 

 

باهمه غصه ء عاشق... دردل

 

با همه رنج وغم و درد وعذاب

 

وای ازاین ... دیده ء شیدای  پُر آب

 

که تمامیت راه

 

با دلم سخت گریست

 

وبه شیدائی دل... اشکی داشت

 

بدتر از اشکء  شب ء پائیزی

 

بدتراز دیده گریان،، سما،،

 

در خزانی غمناک!!!

 

وای ازاین شیدا دل

 

که دراین کوچه ء غمناکی خویش

 

گریه ها دارد و آرامش نیست

 

برگ در زیر دوپا ...همرهش مینالد!!

 

وجز این  برگ خزان

 

دیگری بادل او همره نیست

 

قلب شیدائی عاشق تنهاست

 

وجز آن دلدارش

 

دیگری را بدلش راهی نیست!!

 

بر دل عاشق تنها افسوس

 

زندگی تنهائیست...زندگی تنهائیست!!!

 

شعر از فرزانه شیدا

 

جمعه ۲۴ مهر ۱۳۸۳