جزیره -شعری از فرزانه شیدا

جزیره

بگذار در تنهائی ...سر نهاده در...

آغوش شعر... ترنم آوازی باشم

بگذار جوشش ...فریادی باشم ...

در کنج خلوت شعر!

بگذار بگری آشیانه شعرم.... 

 در سطر های خیس دفترم

بگذار... قطره قطره ببارد ..

واژه های غمگینم..

 در ابیات شعری تشنه!

از من مخواه ...ببندم پنجره را ...

.بر سکوت آرام شب

بگذار احساسم...

 در کوچه ها 

 نسیم  را همراه شود

میخواهم  نسیم ,

شبنم احساسم... را

 در هوا رها سازد

از من مخواه ...

باران را فراموش کنم..

 در لحظه های گذر

بگذار هم ترانه ء باران ..بگذرم....

 در کوچه باغ های ترانه

 شاید ..در بارش رویاهای آسمانیم ..

.سبز شود گلشن شعر اندوهم

بگذار شاعره وار 

 شیدا باشم..

 در عاشقی ها

شاید ...عاشقانه ترسیم شوم...

در نگاه آسمانی دنیا

بگذار.. قطره قطرهء اشک را..

 رها سازم ....در دل دریا

شاید ...

هم آواز موجها باشم ..

.در تکرار دیدار ساحل شنی

بگذار... سایه مرا...

همراهی کند... در گذر های آرام

همپای... اندیشه های دست نیافتنی

 شیدائیم را زمن مگیر

 که شیدا زیسته ام

....و خاموشیم مخواه...

که بی واژه میمیرم

اگر چه در سکوت....

 آرام و صبور 

 نگاهت را نگریستم

اما.. من ...

آن جزیرهء احساسم...

 که ناشناسم در دیدگان تو

بگذار... شعری بگویم..

 از جزیره ای آشنا با من ...

.و بیگانه با تو......

۱۳خرداد ۱۳۸۵ ف.شیدا