اشعاری از فرزانه شیدا

 

 

بگذار   بگرید   دل آن   مرغ     پریشی

 

کاو   در   تب پرواز   به  کنج قفس افتاد

 

بگذار بگرید   دل زاری   که   ز هجران

 

در پیچک ء  بی تابی خود از نفس  افتاد

 

  بگذار در   این   خلوت   غمبارء   جدائی 

 

از سینه  ء طوفان  زده   ،   بر ساحل دیده

 

صدموج روان سازم وویران کنم آن بغض

 

کاو حاصل قلبی ست که هجر تو   کشیده

 

آبانماه ۱۳۶۷

 

سروده فرزانه شیدا

 

 

به شــهر بی کس ها رهـسپارم

 

غمی جز دوری رویـت  ندارم

 

اگر قرنی گذشته از این جدائی

 

بدان همواره بی تو  بیــقرارم

 

 ف.شیدا/ آذر ۱۳۶۳

 

 

 

 

 

بـیـــا

 

 بیــا  امــشب مــرا از غــم  رهـا کن

 

 طــبیبم بـاش  و  دردم را   شـــفا  کن

 

بیــا  با بوسـه ای  گــرم وتوانبــخش

 

 تـب ســوزان ءعـشقــم  را   دوا  کن

 

بیــا از هــجر تــو  بیــمارم  امــشب   

 

 مـرا  ازدرد جــانسـوزم  رهــا  کن   

  

بیــا حــتی  اگــر،    نـآئــی  بــدرمان      

 

 بیــا پــس  باغــمم  ودرد  صفا  کن     

 

بیــا با  نغــمهء  این اشکء  رقصان     

 

 بـرقــص وبـر دل زارم  جـــفا  کن     

 

بیــا   جــانم   بگــیر  و درد   بُــستان       

 

 ولـی تـا زنــده ام ، بـرمـن وفــا  کن                   

 

        ولـی  تـا  زنــده ام  ، بـرمـن   وفــا کن                 

 

 

۱۳۶۰/۹/۱۷  آذرماه

 

ســروده ء : فــرزانه شـــیدا