شبانه های غم -سروده فـرزانه شـیدا

 

شبانه های غم

اینک  که   فسرده دل  و بی پناه   مانده ام

 
گوئی که قلبء  خود  ا ز خویش  رانده ام 

هرشب  که تا سحر بی رخ ء یار میگذشت

 
من بی ترانه  نماندم... واز عشق خوانده ام 

باری دراین قفس همه شب ناله ها بسی است

هرشب به دامن  سحر... دل را   کشانده ام 

آخر  چه سود  اینهمه  شبها   بدون     ماه

 
این قلب ء خسته  را   زمردن رها نده ام؟!

 
در  بیکرانه ء  رنجی .....  شبی    گذشت 

باری هنوز؛ به عشق وبه رویا ی تو زنده ام!! 

سروده  فـرزانه شـیدا

جمعه ۷ دیماه ۱۳۸۶