پیمان شعر ی از فرزانه شیدا

 

 

عرق ریزان   وخسته  ،  پر زامید

 

 

رسیدم من به   خلوتگاه   خورشید

 

 

شنیدم   تک  نوائی    از دل  کوه

 

 

که اوج  عشق   را اینجا  توان دید

 

 

بروی   قله    در   نزد      خداوند

 

 

 قسم  خوردم  به عشقم  نیز سوگند

 

 

که   جز راه    وفا    و    مهربانی

 

 

نپیمایم   رهی  ، حتی   دمی   چند!

 

 

سپس  گفتم   که  ای  یزدان   یکتا

 

 

به عشقی  رهنمون   گشتم  بدینجا

 

 

به راه   خود    بسی نادان    جهلم

 

 

توای   دانا    رهی بر  دیده  بنما

 

 

 

که   تا زین  ره   بدست   زندگانی

 

 

نبُرد    بند       پیوندم      زمانی

 

 

روم   راه   دل  وعشق  وصداقت

 

 

شود    پیمان      قلبم      جاودانی

 

 

بناگه   از تن    خورشید      تابان

 

 

پری رو چهره ای  در چشم حیران

 

 

فرو آمد ز روی  رشته ای     نور

 

 

کنار من   شد واو شادان  وخندان

 

 

بمن گفتا     ره عاشق   هویداست

 

 

درون خو  د نگر راه تو   پیداست

 

 

وفا     باید    ترا   آنگه  صبوری

 

 

 

بدیوانه دلی کز عشق   شیداست!!!!

 

 

آبانماه ۱۳۶۲

 

ســروده  : فـرزانه شــیدا