دوشعر از فرزانه شیدا

 

 

شب   به شب  غرق  سوالم با دل لبریز درد

 

 

آتش  اندوه  را   بیرون    دهم   با   آه   سرد

 

 

سینه ام   سوزد   اگر   آه   ًغمین   ماند   بدل

 

 

با   همه افسردگی  های   دلم ،    باید چه  کرد؟!

 

 

سر زنومیدی گذارم  سجده گون بر روی  خاک

 

 

پرسم ازدنیا ""چه شد  آن مهربان  دلهای پاک؟!""

 

 

پرسش  دل   تا  سحر ،  تکرار  میگردد   مدام

 

 

پرسشی از قلب و  عمق   سینه ای ، اندوهناک!

 

 

 

 

مهربانی کو ؟ وفا کو ؟  عشق کو ؟  دلدار کو؟

 

 

  سینه ا ی بر بی کسی ها ی دلی، غمخوار کو؟! 

 

 

پُر طپش  قلبی برای عشق ورزیدن  چه  شد؟!

 

 

یک نگاه  عاشقً  غمگین، به شب  بیدار  کو؟!

 

 

 

آنگهم از یأس  ونومیدی   کشم  آه از درون

 

 

آه  فریاد  من  غمگین  بّود  از   قلب  خون

 

 

گویم   آخر  مهر مُرده  ،  دلبر   و  دلدار نیز

 

 

قلب من بس کن! دگرچرخی مزن گرد جنون!!!

 

 

 

هرنگاهی   بر جمالی   خیره  میگردد چنان

 

 

گوئیا عشق  ومحبت  را  فقط   جوید  در آن

 

 

لیکن این دیده پراز نیرنگ وتزویر وریاست

 

 

معنی  دیگر ندارد  جان من ! ،  اینرا  بدان!!!

 

 

 

گر عروسک  بودی   ودرسینه ات قلبی نبود

 

 

گر  فضائی پُر نمیشد  از تن وجان  و وجود

 

 

شاید  آنگه  میشدی همرنگ  دیگر  مردمان

 

 

از همه  بی مهری دنیا  ترا   دردی    نبود!!

 

 

ای دریغ ...

 

 

ای دریغ از زندگی زیرا چو آن رنگین کمان

 

 

رنگها دارد ولی از آن دورنگی ها  فغان!!!!!

 

 

بسکه دیدم از همه   نامردی  و  نامردمی

 

 

زین پس از مهرو محبت هم نمیگیرم نشان

 

 

سروده فرزانه شیدا ۱۳۶۲ مردادماه

 

 

 

 روح پرواز

 

 

از دست  بشر ، کوه در این دهر فغان  زد

 

دیگر چه عجب من ز فغان گریه کنم  باز!

 

هرروز وشبی رفت  ودلم سوخته  تر شد

 

آ خر غم دل گشته   مرا   همدم   و همراز

 

با خود همه دم  گفتم و گفتم   مشو   نومید

 

سر خورده ز دنیای  تو شد  لیک ، ز آغاز

 

شرمم  ز خودم آید  واین  دهر و  جهانش

 

پا روی زمین،  دل زخدا  دور و  هوسباز

 

یارب  تو ببر روح  مرا از دل  این خاک

 

قلبم تو رها کن زچنین، مردم بدخواه و دغّل باز

 

شوقی  نبّو د  پا  بکشم   روی   زمینت

 

یارب مددی،   بال وپری  از بر  پرواز!!!

 

 

شنبه 4 اسفند1386

 

ســروده فــرزانـه شــیدا