سروده ای زیبا از عماد افشار

سلام دوست عزیزم

عماد افشار هستم

از خدا 21 سال عمر گرفتم

دانشجوی ترم 5 کامپیوتر

دانشگاه آزاد
________________________

در کنار کارون

مادری دوخته چشمش بر موج

دل دریایی مادر،زعطش بیتاب است

پلکش امّا سیراب

جسم مادر خسته

رگش از ضربه های نبض تهی

جای پایی فرتوت

می کند سنگینی،به تن ماسه ی نرم

اثر پینه به شن ناپیداست

ذهن شن درک حقیقت نتواند کردن

تخته سنگیست  در این نزدیکی

به توجه محتاج

با دو دست رنجور

می کشد دست نوازش بر سنگ

چین دامان پر از وصله ی خود

کند ارزانی او

و دل سنگ،جوان گشته ز تزئین گل دامانش

انتظار است اینجا،همدم لحظه ی تنهائی او

آه،دگر نیست اثر از پسری

که تن خانه به او محتاج است

و کنار ساحل،سر پارو گرم

به گدایی بوی پیرهنش

میکند رعشه ی امواج به دریا غوغا

چشم شور کارون

کرده افسون دل امواج روان

که سراپاست دریغ،وجود همه شان

کاش می فهمیدند،ز پسِ مرگ پسر

پر مرغابی حوض،به سیاهیست دچار

مادری واله و بی سامان است

   آخر او انسان است

         آخر او انسان است

سروده ی عماد افشار

       سروده شده در۲۴/۲/۱۳۸۷ 

وبلاگ  زیبای آقای عماد افشار

بااشعاری زیبا

 رویای زندگی:

http://lifedreams.blogfa.com/